Isabella begint op 40-jarige leeftijd een briefwisseling met een oom, de enige broer van haar vader, gepensioneerd en woonachtig in Amsterdam. Oom Hendrik blijkt een Bourgondiër in zijn schrijfstijl en kan de kleinste details groots en meeslepend verhalen. Er is veel om over te schrijven, de onderwerpen lopen uiteen. Er zijn verhalen over Amsterdam, maar ook het leven van Isabella als huisartsenvrouw in de Kop van Noord-Holland wordt belicht. Er komen regelmatig familiegeschiedenissen boven water, zowel als gedachten over religie en dood. De rode draad is de gestoorde relatie tussen Isabella en haar ouders. Grote delen van haar leven is er trammelant, wat uiteindelijk leidt tot een definitieve breuk. Het is een gegeven waar ze vrede mee krijgt en houdt, ook na het overlijden van haar vader. Waarschuwingen uit haar omgeving dat er trauma's op de loer liggen worden niet bewaarheid. Ouders kunnen respect en liefde niet afdwingen is de boodschap en een schuldgevoel is niet per definitie
