Dit boek bevat zes toespraken die Krishnamurti tussen 1969 en 1984 hield voor studenten aan diverse Indiase universiteiten en academies voor technische wetenschappen. Krishnamurti richtte zich er daarbij vooral op zijn toehoorders opmerkzaam te maken op het feit dat streven naar kennis een mens niet verlost van onkunde omtrent zichzelf. Hoewel kennis, vooral technische kennis, onontbeerlijk is, wekt ze ook de illusie dat wij beschikken over de intelligentie die nodig is om de uitdagingen van het leven aan te kunnen. Deze illusie heeft tot gevolg dat we het hele uitgebreide en subtiele terrein van de menselijke geest en van de verhoudingen tussen mensen onderling verwaarlozen. In de in dit boek opgenomen toespraken komt deze visie duidelijk naar voren, waardoor ze niet alleen van belang zijn voor de jeugd, maar ook voor ouders, leraren en voor iedereen die geïnteresseerd is in de dieper gelegen levenskwesties.
