Ana is jong, gezond en mooi. Nora is ongeneeslijk ziek. Beide vrouwen weven fijne draden van vriendschap. Ana is voor Nora het venster op de buitenwereld. Ana wordt omringd door nog andere mannen en vrouwen: Lukas, arm aan woorden, maar rijk aan muziek; Tomek, de mooie jongeling; Charlotte, Sofie en Dieter, Kasper... Er is ook de baby die geen vader kent en Helmut, de zorgzame. Ana dwaalt door Venetië, door Praag, langs de kraampjes op de zaterdagse markt in Antwerpen... Ze observeert en fotografeert: de zomerzon in lege kamers, de stilte van het landschap, de bevroren voren in de velden. Ondertussen telt Nora de dagen die ze leeft. Zinnen breken af, gaan schuil achter het niet verwoorde. De pijn klauwt in haar, nog slechts contouren neemt ze waar. De demonen van de morfine bestormen haar, bezetten haar verstand. Zo glijdt de pijn het leven uit. TADZIO, O TADZIO is een hommage aan de vriendschap en het onvoorwaardelijke vertrouwen. Poëtisch verwoord, transparant en teder, intens en
