De Middellandse Zeekust blijft trekken. Het aantrekkelijke klimaat, het ongecompliceerde leven van de plaatselijke bevolking, de overheerlijke wijnen; eigenlijk is het een wonder dat niet iedere Noord-Europeaan daar een huis zoekt! Zo dachten Hugh en Georgina Seymour-Davies erover toen zij op pad gingen om een huis te vinden in Andalusië, Spanje. Toen ze hun huis eenmaal hadden gevonden in Dalmacija, kregen ze er een heel dorp met alle inwoners bij cadeau. Geen rust en eenzaamheid, geen weidse vergezichten-niets van dat al. Een drukke sociale agenda, met veel koffie en tapas. Natuurlijk blijft het dorp niet zoals het was. Het karrenspoor, waarover de ezeltjes vanaf de dorpen aan de kust naar Dalmácija zwoegden, wordt geasfalteerd. En Consuela, de dorpkruidenier, krijgt op zeker moment telefoon, een apparaat dat haar (toch al enorme) aanzien en status nog meer verhoogt. De feesten,de processies, de zorgzaamheid en de bemoeizucht van buurvrouw Rosalia, de verrukkelijke wijn en
