In het revolutiejaar 1848 vierde de Rijkswaterstaat zijn vijftigjarig jubileum. Er was echter weinig reden voor festiviteiten. Integendeel, er waren vanuit de dienst geluiden van onvrede hoorbaar. Onvrede met het achterblijven van Nederland op het gebied van de spoorwegen, waardoor ons land de internationale aansluiting dreigde te verliezen. Onvrede ook met de eigen rol en het functioneren van de organisatie en zijn personeel. Relatief jonge, militair geschoolde ingenieurs van de Rijkswaterstaat wilden meer invloed op het waterstaatsbeleid en de aanpak van oude waterstaatkundige en infrastructurele problemen. Het land en de Rijkswaterstaat moesten op de schop. ‘Technocraten en bureaucraten’ beschrijft waar de pogingen om de Rijkswaterstaat te reorganiseren op uit liepen. Aan de hand van de grootse waterstaatkundige werken als de aanleg van het spoorwegnetwerk en de grootschalige rivierverbeteringen, wordt de positie van de dienst geanalyseerd. Naast de prestigieuze
