De tedere barbaar is Hrabals eigenzinnige hommage aan zijn boezemvriend Vladimir Boudnik, die in 1968 een einde aan zijn leven maakte. De twee vrienden woonden in Praag aan de 'Dam der Eeuwigheid' in de arbeiderswijk Liben. Regelmatig komt een andere woeste muze van Hrabal op bezoek: de vloekende dichter en praktische filosoof Egon Bondy. Voor dit fameuze drietal - een ruwere en filosofischere versie van de Titaantjes - lag het moderne surrealisme op straat, in de kroeg, thuis of zelfs in de staalfabriek concreet voor het oprapen. Hun ideologische houding veroordeelde hen in die stalinistische jaren tot een leven non de rand van de samenleving. In hun vrije uren waren zij bohémien, kunstenaar en filosoof. Pas in de jaren zestig vond elk van hen erkenning in hun eigenlijke beroep. De ontroerende beschrijving van de tedere barbaar roept de sfeer op van Hrabals Al te luide eenzaamheid. Ook Boudnik is een woeste bewonderaar van het heelal en de onmetelijkheid, van extase en agonie. Hij
