`Het dak van de wereld,' wordt Tibet vaak genoemd. Opeens begrijp ik waarom. De hele wereld lijkt één diepe, brede delta, omzoomd door eeuwig doorgaande rijen bergen tot aan de horizon. Het doet iets met me. Hoe meer ik om me heen kijk, hoe indrukwekkender het gevoel is dat ik ervan krijg. De bergen zijn de wereld, de kleuren zijn de wereld, de rivier is de wereld, en ik ben slechts een minuscuul torretje dat een piepklein stukje ruimte inneemt. Dit is geen naar gevoel trouwens, het is zelfs prettig te ervaren dat de wereld zoveel groter is dan ik. Als een grote beschermende ouder, die over me waakt.' Al jarenlang gefascineerd door alles wat Tibetaans is, reist Inge van Sombrië in 2002 eindelijk zelf naar Tibet. Haar dagboek puilt uit van de onvergetelijke indrukken. Kloosters, monniken, nomaden, yakboterthee, de geur van boterkaarsjes en wierook - het verre, exotische land versiert haar volledig. Verliefd op de Tibetanen komt ze weer thuis. Het is een 'vakantieliefde' die blijft.
