Willem Jan van Wijk neemt scherp waar, denkt spits, herinnert zich exact. Hij verwoordt gevat, raak, suggestief, plastisch. Met een minimaal aantal woorden bekomt hij een grote spankracht. Het drama is zelden veraf, maar hij suggereert het enkel. Dit maakt zijn gedichten vaak raadselachtig, unheimisch en beklemmend met een grimmige ondertoon van dreiging, gevaar en dood. Ook de gevoelens van weemoed, onbehagen, verdriet zijn vooral onderhuids en onderkoeld aanwezig.
