Een kerkuil die met de snelheid van een fietser een stal binnenvliegt, een ransuil die duttend aan zijn voortbestaan werkt, een velduil die zich boven de aarde beweegt met de vanzelfsprekendheid van de wind, een bosuil met babyogen...Zo schrijft Koos van Zomeren over uilen. 'Het beest maakt het beste in mij wakker,' zei hij onlangs in een interview. Bewijzen daarvan zijn wekelijks te vinden in NRC/Handelsblad, waarvoor Van Zomeren een veelgelezen column over de natuur verzorgt. In 1987 werden zijn verrassende vogelstukjes gebundeld in Een vederlichte wanhoop. In prachtig gestileerde 'woordschilderijtjes' werden natuurimpressies gerelateerd aan bespiegelingen over 'het leven'. In Uilen staan zes langere, maar niet minder poëtische stukken over uilen bij elkaar. Ze zijn geïllustreerd door Siegfried Woldhek, wiens uilen nu eens het hart verscheuren, dan weer de lachspieren activeren.* Uilen is, net als indertijd Een vederlichte wanhoop, een heel mooi boekje. Het is jammer dat het zo
