De gondel gleed door de lagune en liet Venetië achter zich. de watervlakte was door de ondergaande zon in vuur en vlam gezet. 'De lantaarn,' beval de Zwarte Gondelier, toen de zon verder zakte en het water steeds donkerder werd. Op de plaatsen waar de lagune niet langer door de zon verwarmd werd, begon zich een fijne nevel te vormen. De Zwarte Gondelier voer er zonder aarzelen doorheen. Binnen de kortste keren omringde de nevel hen als een trillende muur. Omgeven door grijsheid voeren ze over het onbeweeglijke water en ze moesten zich geheel verlaten op het richtingsgevoel van de gondelier. Ten slotte, nadat er voor het gevoel van de kinderen een eeuwigheid was verstreken, schraapte de voorsteven over de zanderige bodem en kwam de boot tot stilstand. 'San Giorgio dell'alga,' zei de Zwarte Gondelier. Zijn gouden oorbel flonkerde in het licht van de lantaarn. - Het eiland van de maskers.
