Als jongetje geloofde Henk van Os al in God. En zijn geloof, dacht hij, was minstens zo oprecht als dat van Petrus. Om het te bewijzen, hoefde hij alleen maar even over water te lopen. En zo haalde Van Os natte voeten in het Paterswoldse meer.<br\><br\> Meer dan zestig jaar later verklaart zijn zoon Pieter dat de belangstelling voor religieuze kunst van zijn vader niet met zijn geloof te maken heeft, maar met ‘een drang tot godsdienst’. Van Os senior is verbaasd. En ook geïntrigeerd. Maar de materie blijkt zich slecht te lenen voor een gesprek bij een kopje koffie. En zo beginnen de twee een briefwisseling over geloofszaken, die jaren in beslag zal nemen.<br\><br\> In de brieven die vader en zoon elkaar schrijven, komt van alles voorbij. Indringende jeugdherinneringen aan sherrydrinkende dominees. Mystieke ervaringen bij de San Dominico in Siena en op het Spui in Amsterdam. Maar ook persoonlijke drama’s, als de plotselinge dood van een zusje, en later
