De kelder is er om te bewaren, de zolder om te vergeten. Louis Verbeeck heeft op zijn bovenste verdieping schoendozen staan. Ze zijn volgepropt met kleine gedachten en grote invallen op vergeelde papiertjes en bierviltjes. Kwestie van niets te vergeten. Een van die briefjes kreeg hij van zijn oom. Daarop stond een ingewikkeld rekensommetje. Goedgelovig als de jonge Verbeeck was, ging hij ermee naar zijn moeder. Zij begreep er ook niets van, maar ze drukte hem op het hart niet zo goedgelovig te zijn. Een raadgeving die hij steeds ter harte nam. Je moet jezelf bijvoorbeeld geen verkeerlde leeftijd laten aanpraten, als rimpels alles verraden. Als je zelf je dag wil inkleuren, dan moet je niet wachten tot VTM dat doet. Als je een buikje hebt, dan moet je niet montignaccen tot ze relikwieën van je kunnen maken... Als geen ander heeft Verbeeck oog voor de plezierige en grappige kanten van ons samenleven. Zijn verrassende en prettige kijk op de dingen doet glimlachen en schaterlachen.
