'Nu zullen wij ons gaan bezighouden met het grootste werk van de natuur en de mens zijn eigen voedingsmiddelen voorhouden, en we zullen hem dwingen toe te geven hoe weinig hij weet van datgene waarvan hij leeft.' Plinius, De Wereld (eerste eeuw n.Chr.)Wat at de mens toen hij zijn voedsel nog uit de natuur moest verzamelen? Kan de Nederlander in de eenentwintigste eeuw nog steeds leven van wat hij vindt in de natuur? Welke plaats is er voor wilde planten, noten, vruchten en paddestoelen in onze huidige (eet)cultuur? Zo kort geleden als de eerste helft van de twintigste eeuw, voor de onstuitbare opmars van de bio-industrie en de 'culinaire revolutie', trok men de natuur in om zijn dagelijkse dieet aan te vullen. Na een winter van eenzijdig voedsel als zoute boontjes, zuurkool en gepekeld vlees, stortte men zich in het voorjaar op de eerste brandnetels, zuring en paardenbloemen om het ontstane gebrek aan vitamine weer op peil te brengen. Binnen één eeuw heeft er dus een enorme
