Een verrassende bundel is dit werkje "van palm tot napalm.' Niet in het minst doordat chris rockan min of meer twee stijlen hanteert om zijn gevoelens en gedachten over te brengen. De eerste twee deeltjes 'losgeraakt uit de tijd' en 'wie ben jij,' zijn in zoverre verschillend van de andere, dat gesproken kan worden van toespelingen naar zijn eigen grote onzekerheden en existentiële problemen. Zijn taalgebruik is hier figuratief tot in het uiterste doorgevoerd,soms zelfs opzettelijk archaïstisch, ondanks dat hij zich nergens schikt en verzoent met de situatie. Het tweede deel en dan vooral 'woorden als napalm,' is een teruggaan of verder borduren op zijn eerdere werken. Observerend met een geraffineerd taalgebruik' naar zijn onderwerp 'de mens.' Hier een sterk visueel taalgebruik om zijn onderwerpen een eigen identiteit te geven. Het verschil echter met zijn vorige werk is, dat hij duidelijk poëtischer is geworden ondanks de vaak dramatische thematiek: de daarachter schuilende
