Het was winter en vinnig koud op de bevroren Zuiderzee. Vader Bording was met zijn zoons het ijs opgegaan om bot te vangen. Ze waren zo ingespannen bezig dat ze nauwelijks merkten dat de dooi inviel. Opeens zagen ze dat ze afdreven op een groot stuk ijs. Snel probeerden ze aan land te komen, maar een hele strook water scheidde hen al van de kust. Ze liepen over de ijsschotsen naar de andere kant, maar ook daar was te veel water. Ze beseften niet dat dit het begin zou zijn van een lange zwerftocht... Waarom is haar nooit iets over deze familietragedie verteld, vraagt Jacobien Bording zich af als ze daarover in een oud boekje leest. Ze is op zoek naar een onderwerp voor een spreekbeurt. In een oud boekje stuitte ze op dit verhaal. Er ontbreken echter een paar bladzijden. Als ze de afloop wil weten, ontdekt ze dat ze midden in het avontuur is beland. Kou, honger, dorst, uitputting, wanhoop, alles maakt ze als het ware mee. En ze vraagt zich af of ze op tijd gered zullen worden, voordat
