Hoe kunnen wij degenen die wij liefhebben - onze levensgezel, kinderen, ouders, vrienden, collega's... - op een verborgen, discrete manier nabij zijn? Noch te dicht bij, nog te ver af, maar altijd de juiste afstand bewaren om hun geborgenheid en vrijheid te garanderen. Hoe kunnen wij onze wat onhandige, wankele liefde aanbieden, zonder ons op te dringen of rekenschap te vragen? Wij zouden inderdaad graag voortdurend aandacht hebben voor de schoonheid én voor de ellende van de wereld... "Wanneer je dagelijkse leven je maar pover lijkt, beschuldig dan niet het leven maar jezelf. Misschien ben je niet dichterlijk genoeg om er de rijkdom van te zien." Rilke nodigt ons uit verder te kijken dan de schijn. Dus zet ik mij opnieuw achter mijn schrijftafel om de dialoog die ik in "Verrassend (on)gewoon" begonnen ben, verder te zetten: veertien brieven, doorweven met gedichten en dromen die onze dagelijkse activiteit schragen.
