In het jaar 2000 had ik voor het eerst een ontmoeting met Jellie en haar man, Joep Wilting. Hoewel Jellie mijn achternicht is en wij leeftijdsgenoten zijn, was niet enkel de geografische afstand de reden dat onze wegen elkaar nog nooit gekruist hadden, maar ook, dat onze godsdienstige richtingen verhinderden elkaar op te zoeken. Het gemis van vroegere jaren hebben we inmiddels gelukkig gedeeltelijk ingehaald. Jellie en Joep zijn behalve familieleden ook goede vrienden van mijn vrouw en mij geworden. Joep stuurde mij voorheen de boeken toe die hij had geschreven en ik gaf hem graag de gelegenheid te spreken in de kerkelijke gemeente waarvan ik toentertijd voorganger was. Nu Jellie haar autobiografie geschreven heeft, beveel ik die van harte bij U aan. Het is boeiend te lezen hoe een eenvoudig meisje opgegroeid in een groot gezin op het Friese platteland, zich in Noorwegen ontworstelt aan de greep van de organisatie van de Jehova?s Getuigen. Ik bid met Jellie en haar huidige echtgenoot,
