HORATIUS (65-8 vC) is niet weg te denken uit de westerse cultuurgeschiedenis. Al bij zijn leven is hij een roemrijk dichter. Hij is de meest autobiografische dichter van de oudheid, en dat is een van de redenen waarom zijn roem hem ook alle eeuwen nadien is blijven vergezellen. Voor de ene lezer is hij de lyrische odendichter, voor de andere de moralistische levensfilosoof, en voor weer een andere de leermeester van de dichtkunst, de literair theoreticus van de Ars poetica.Het unieke karakter van zijn poëzie is gelegen in de onlosmakelijke eenheid van poëzie en levenswijsheid. Horatius is een beschouwelijk dichter. De voortgang van zijn jeugdige, de SATIREN en EPODEN, naar zijn latere poëzie, de ODEN en de BRIEVEN, is nu, omdat alle gedichten vertaald en verzameld zijn, te lezen als een Bildungsroman, als een reeks van zelfportretten.Met het goede leven als doel, en standvastigheid in de wisselvalligheid van het menselijk bestaan als streven is zijn poëzie de weerslag van zijn
