Net buiten het park van de Franse ambassade in Calcutta zingt een krankzinnige bedelares een Cambodjaans kinderliedje. Als zwanger meisje werd ze door haar moeder verstoten, haar baby heeft ze aan een blanke vrouw verkocht, in tien jaar is ze al zwervend het hele Indiase schiereiland overgestoken. De Franse vice-consul in Lahore is geschorst: hij stond schreeuwend op zijn balkon en schoot op honden en melaatsen. Woede? Tropenkolder? Niemand weet het. In Calcutta spreekt hij met niemand, behalve met de drankzuchtige directeur van de Europese Club. De ambassadeur en zijn vrouw, Anne-Marie Stretter, geven een bal. Vluchtige sporen van haaraanwezigheid in het park hebben de viceconsul in de ban gebracht van Anne-Marie Stretter. Zij is de enige die net als hij het gezang van de bedelares hoort. Op het bal geeft de vice-consul met een schreeuw stem aan zijn pijnlijk isolement en zijn liefde voor haar, zoals hij ook schreeuwde in Lahore.
