Het violette uur, het uur na zonsondergang, wordt wel het uur van loutering, van weemoed en verlangen genoemd. De dag is voorbij, het werk gedaan, maar de nacht nog niet begonnen. De ogen en de rug richten zich op van het bureau en schouwen in de schemering, ‘de kier tussen de werelden’. In Het violette uur zet Pieter Boskma de lijn van zijn lovend ontvangen bundel Puur (Poëzieclubkeuze zomer 2004) door. Opnieuw wordt de lezer getroffen door de rijkdom aan beelden en de onstuimige muzikaliteit van Boskma’s poëzie. De toon in deze rijke, misschien wel Boskma’s persoonlijkste bundel, is soms direct en confronterend, soms ingetogen en ontroerend, soms gaat het er exuberant en wonderlijk aan toe. De humor is subtiel, de ironie gedempt. De liefde en het lijden, de tijdgeest en de lyriek, worden met een nieuwe blik in het magische licht van het violette uur bezien. Het zoeken naar de balans tussen melancholie en extase, het eigentijdse en het eeuwige, levert een louterende reis
