'Meneer, meneer, ik heb het standbeeld van De Ruyter gezien!' met de-ze woorden begroette mij, enige tijd geleden, een knaap, die zijn oom en zijn tante te Vlissingen bezocht had. 'Zo, jongen!' zei ik, 'en wat dacht je wel toen je dat beeld zag?' 'Wel, meneer, ik dacht: meneer moest eens een boekje schrijven van De Ruyter. Hij heeft het wel gedaan van Maarten Harpertsz. Tromp en van Piet Hein! En Michiel de Ruyter was toch een groter zeeheld!' Ofschoon de knaap op mijn vraag een ander antwoord gaf dan ik verwacht had, kon ik toch aan zijn ogen zien, dat hier volstrekt geen vleierij of zoiets in het spel was, en dat hij inderdaad wenste, dat ik een verhaal over De Ruyter schrijven zou. Michiel Adriaensz. de Ruyter is voor elke Nederlander de eerste van alle Vlootvoogden, de grootste van alle zeehelden. Nelson is in zijn oog niets bij hem. Zo is het ook voor alle jongens. En als die jongens groot geworden zijn, is dan De Ruyter dezelfde gebleven, als die hij was in hun jeugd? We willen
