Jonge mensen die in instellingen van jeugdzorg verblijven wordenvaak met zichzelf geconfronteerd. Waarom zit ik hier? Wat is er foutgegaan? Waarom ben ik in de steek gelaten? Fundamentele vragendie fundamentele gevoelens te weeg brengen.Van pijn, van verdriet, van verlatenheid, maar ook van hoop envertrouwen in de toekomst.Lisette Lock (19) heeft een deel van haar emoties als pupil injeugdzorginstellingen op treffende wijze in poëzie kunnen vangen.Lisette: 'Toen ik in 1997 begon met schrijven, was het voor mij puureen manier van uiten. Het ging gewoon vanzelf! Schrijven was voormij de enige weg waardoor ik precies kon uiten wat ik dacht envoelde, in die voor mij moeilijke tijd.'Zij drukt zich uit in originele directe beelden, die soms zeeraangrijpend en puur zijn.Schrijven over deze directe gevoelens leidt gemakkelijk tot clichés,tot smartlapachtige teksten. In deze bundel is dat absoluut niet hetgeval. De stem blijft zuiver, de beelden helder.
