Memoires zijn het resultaat van drie lagen. Er is het eigen verleden dat nooit, ook niet door het meest abnormale olifantengeheugen, voor meer dan een fractie kan worden vastgehouden. Er is de herinnering, het drastisch tot een draaglijke en bruikbare omvang gekortwiekte aftreksel van dat verleden dat we meedragen en dat onze identiteit vormt als de onophoudelijk met ons meelopende assistent en reisgezel. En ten slotte is er het in taal omgezette schriftelijke of mondelinge verhaal dat altijd tot een ander is gericht, ook als we zelf die ander zijn. Die herinnering wordt dan een ragout van wat we willen onthouden, kunnen onthouden en moeten onthouden. Voordat de voegen kraakten is het vervolg op Von der Dunks jeugdherinneringen, Terugblik bij strijklicht. Het boek valt in wat achteraf het avonduur van het ancien régime van de professorenuniversiteit zou blijken te zijn. De oude voegen kraakten vervaarlijk onder het geweld van de nieuwe democratiseringseisen, en wat uit die
