Midden in een gedicht van Gerrit Kouwenaar, valt er plotseling bloed uit de bomen. Bij Hanny Michaelis spoelt de zomer over de stad, tot de zon de kleur van as krijgt. Wie de boze wolven van Erik Spinoy hoort, hoort de echo's van recente oorlogen. Leo Vroman gelooft niet dat de oorlog verdwenen is.In Vrede is eten met muziek laat dichter-criticus Hans Groenewegen zien welke sporen voorbije en niet-voorbije, verre en nabije oorlogen in de Nederlandse en Vlaamse poëzie nagelaten hebben. Aan wie wordt het bestuderen van verloren oorlogen overgelaten? Op die vraag van Nachoem Wijnberg geeft deze bloemlezing verrassende antwoorden. Lucebert herinnert eraan wat oorlog is door vrede te beschrijven: 'Vrede is eten met muziek.'
