Dat de wereld draaiend gehouden wordt door vrouwen is evident voor eenieder die om zich heen kijkt. In vergelijking met hen zijn mannen deerniswekkende schepsels, die zich desondanks moeten zien te redden in een universum waarvan zij niets begrijpen. Zonder vriendschappen aan te knopen met vrouwen maken zij geen schijn van kans. In Vriendinnen bezingt Gerbrandy lyrisch en radeloos zijn liefde en ontzag voor de vrouwen die zijn bestaan mogelijk maken. Daarin weet hij zich een erfgenaam van dichters als Sappho, Catullus, Horatius en Propertius.
