Deze artikelen, commentaren en toespraken van Elie Wiesel hebben als thema het verlangen om trouw te blijven aan de herinnering, en de noodzaak daarin tekenen te vinden van menselijkheid. Wiesel wekt oudtestamentische personen en talmoedische rabbi's tot leven. Zo worden ze tijdgenoten en gesprekpartners in het zoeken naar humaniteit. Het menselijk falen, dwalen, vragen en zoeken van deze persoonlijkheden komt verrassend herkenbaar aan de orde - en tegelijkertijd licht de traditie op als bron van wijsheid. Over God zegt hij:'Meer dan welke stilte ook, is de stilte van God een mysterie, dat voor velen onder ons vandaag nog ondoorgrondelijk en pijnlijk blijft.' Als geen ander is Wiesel in staat gebleken om te midden van oorlog, vervolging en vervreemding het appél om humaniteit hoorbaar te maken. Het vuur van hoop laat hij branden en wakkert hij aan door de goede herinneringen: 'Het heimwee dat Mozes voelde trok hem niet naar het Egypte van zijn ouders, maar naar het land van zijn
