Marinus van den Berg schrijft over uiteenlopende onderwerpen: zorg voor de medemens; geweld; vasten en biechten; keuzes; bescheidenheid; over Pasen en hoop; over verwachten en verhuizen. De grondtoon is steeds een warme sympathie voor de mens die afhankelijk is en het soms moeilijk heeft. De auteur, die midden in het leven staat, plaatst zich er in zijn stukken even buiten; hij neemt de rust om na te denken. Daarbij verstaat hij de kunst zich in de situatie van anderen te verplaatsen en daar herkenbaar over te schrijven.
