Ephameron tekende en schreef een autobiografisch verslag over de manierwaarop de ziekte van haar vader - primair progressieve afasie - zijn omgeving hetafgelopen decennium raakte. In haar typerende collagestijl, waar geen lijn ofkleurvlak verloren staat, vertelt de auteur een aangrijpend verhaal waarin woord enbeeld elkaar aanvullen tot een caleidoscopisch geheel.Waar de visuele chaos soms tot verwarrende abstractie leidt, brengt de kwetsbaretekst je weer terug naar de melancholische herkenbaarheid van Ephameron.Een gelaagd beeldverhaal om te lezen, herlezen en herherlezen.
