Stel je voor dat je lepeltjes probeert te verkopen (voor het behoud van korenmolens), en je komt in een bejaardenrusthuis terecht. Daar ontmoet je een heel oude dame, met barstjes in haar stem. Ik heb een veel ouder lepetje zegt ze. Ook met een molentje. Helemaal van ziler. Ik had het al toen ik klein was en het is mijn hele leven bij mij gebleven. Zoekend naar dat lepeltje haalt ze een hele la met rommeltjes overhoop - allemaal stukjes uit haar leven. Samen met die stukjes komt ook een verhaal naar boven. Net als oude spulletjes vaak mooier zijn en geheimzinniger, juist omdat ze zo oud zijn, zo zijn ook de herinneringen van heel vroeger van een geheimzinnig gouden kleur, en soms is het niet duidelijk wat nu precies waarbij hoort, of waarvoor het ooit diende. Het komt van heel ver weg wat de oude dame vertelt, en het is ongelooflijk spannend.
