Tot nog toe voor een min of meer dagboekachtige vorm gekozen hebbend, presenteert Moonen in dit boek korte verhalen, enigermate te lezen als een romen. Van psychologie of een moraal wil hij niet weten. Met deze verhalenbundel zet Moonen enige stappen verder in de realiteit. Zoals Pirandello op het toneel met zijn personages goochelt, precies zo doet Moonen dat in dit boek. Stilistisch meesterschap van een tegen 'verziekte goegemeente' vechtende eenling, om hemzelf te citeren.
