'De heren van de junta in Bolivia / zijn zo aardig voor hun moeder en hun clivia,' schreef Annie M.G. Schmidt - en nog nooit was zo treffend bewezen dat satire ook zonder clichés kan. Nergens anders in de Nederlandse letterkunde komen zo veel clivia's, fuchsia's, cyclamen en begonia's voor. Ze zette alle ramen van het bedompte Hollandse binnenhuisje open om er een frisse wind doorheen te laten waaien, maar de potplanten op de vensterbanken bracht ze nimmer tot wankelen - als de tijdloze symbolen van onze geborgenheid. En misschien verklaart dat ook wel de blijvende, ongekende populariteit van haar liedjes: glasheldere gebruikspoëzie, huishoudelijke taal vol verrassende woorden, een laconiek soort lyriek die door en door Nederlands is maar tegelijk vederlicht door ons polderlandschap huppelt.Annie M.G. Schmidt (1911-1995) werd al vaker gebundeld, maar niet eerder stonden haar beste liedteksten voor volwassenen zo feestelijk bij elkaar. Niet alleen de allerbekendste, maar ook een
