In 1968 gingen de eerste beroepskrachten van de dienst Humanistisch Geestelijke Verzorging bij Justitie aan het werk om geestelijke begeleiding te bieden aan buitenkerkelijke gedetineerden. Dit was de eerste stap in gelijkberechtiging van de geestelijke verzorging op humanistische grondslag met die van de confessionelen. Politici, het gevangenispersoneel en de confessioneel geestelijke verzorgers keken met argusogen naar het humanistische raadswerk. Want wat betekent dat nu eigenlijk, humanistisch geestelijke verzorging? De eerste humanistisch raadslieden moesten zich in de beginjaren nog bewijzen in de penitentiaire inrichtingen. Er werd hard gewerkt aan de professionalisering van het vakgebied. De gevangenishumanist was al snel niet meer weg te denken binnen het gevangeniswezen. Samen met de confessionele diensten streed de dienst Humanistisch Geestelijke Verzorging voor het recht van de gedetineerde op een pluriform aanbod van geestelijke verzorging. De bezuinigingen bij Justitie,
