'Ondanks, of misschien wel Juist dankzij al die voorgeschreven vakantieopgewektheid, kreeg Zandsteen steeds meer behoefte aan weemoed. En niet de weemoed van een avondje staren in het kampvuur, of het ruggelings bekijken van een met sterren bezaaide, nachtelijke augustushemel. Nee, Zandsteen verlangde naar de Weemoed die doet zuchten zonder reden; de weemoed van een zomerse Zonsopgang boven een villawijk, de weemoed van een tuinfeest tijdens een ongewoon zachte lente, nu al weer jaren geleden...'Een zomer voor later is, na Paso doble in de herfst en Een lichaam in de lente, het derde deel uit de tetralogie over de gevoelige, naar onverbeterlijke optimist Hugo Zandsteen. Als Zandsteen, zoals de wet voorschrijft, op vakantie gaat, leiden zijn ontmoetingen met toeristen tot bizarre, maar zeer herkenbare situaties. Deze tragikomische belevenissen Worden door Frans Stüger sober en geraffineerd beschreven.
