'Ik geloof dat de afkeer van ouderen of de betrekkelijke onverschilligheid over hun lot diep in ons DNA zit. Evolutionair gesproken is ouderenzorg een onding.' Dat onding koos Bert Keizer (1947), verpleeghuisarts in Amsterdam, al dertig jaar als zijn biotoop. En 'het verveelt nooit'. Onder de titel Zonder handschoenen schrijft Keizer, als vaste columnist voor het artsenweekblad Medisch Contact, over het drama van de ongeneeslijke ouderdom,het Lot dat niet te keren valt. Hartverscheurend kritisch, ontwapenend scherp, met galgenhumor en vol mededogen beschouwt hij zijn patiënten én de wereld waarin zij zich staande moeten houden: het verpleeghuis, '...een travestie die net zo veel met thuis van doen heeft als Hamlet met IKEA'. Bedenkingen heeft hij vooral bij het triomfantelijke primaat van de medische wetenschap, 'terwijl het gaat om een blik op de mens die voor je zit'. Maar ook buiten het verpleeghuis wordt Keizer angeheizt door het leven en sterven van de menselijke
