Ook nu weer weet Chris Rockan de wereld te verrassen met zijn nieuwe bundel 'zwijgen is mijn taal.' Het boek is onderverdeeld in vijf onderwerpen die elk niet alleen een specifieke gebeurtenis beschrijven, maar ook min of meer een glimlach zijn naar oude herinneringen en voorvallen die rondom ieder mens kunnen geschieden. Dit observeert hij en weet het vervolgens zo indringend te verwoorden door een geraffineerd taalgebruik waarin hij een ieder weet mee te slepen. Een fase heeft hij bereikt waarin het intellectualisme hand in hand samenvalt met het mystieke beleven. Zijn scherp gedetailleerd observatievermogen combineert hij met een vaak verrassende metaforiek. De eenvoudig schijnende poëzie van Chris Rockan is niet simpel te typeren. Soms intiem biografisch vol conventionaliteit, maar nooit is het een vlucht in alleen maar het schone. Meer een zekerheid dat de wereld rondom hem heen toch niet verandert door zijn poëzie maar wel geschreven moet worden. De veelvormigheid van het
