Ze wist hoe het werkte. Haar mondhoeken krulden omhoog toen ze in gedachten terugging in de tijd. Een brandschoon geweten had ze niet, maar er was toen geen keuze, hield ze zichzelf voor. Het was eten of gegeten worden. De ouderdom maakte haar week. Na al die jaren bezorgde haar verleden haar plotseling slapeloze nachten. Of was het toch de angst? Angst dat ze te zwak was om zich te verzetten als de ratten haar op een avond de mond kwamen snoeren? Arjan moet voor school enkele weken stage lopen bij een verzorgingstehuis in de stad. Een opdracht die hij beslist niet ziet zitten: oude mensjes wassen en bedienen, het kan niet saaier. Maar daar heeft hij zich behoorlijk in vergist. Er vallen tijdens zijn dienst gewonden en zelfs doden. Het wordt pas echt luguber als een van de bewoners beweert dat er iemand rondloopt die het lot een handje helpt. Arjan twijfelt: oude mensen zijn toch seniel? Of spreekt de vrouw de waarheid? Op haar aandringen gaat hij op onderzoek uit, waardoor hij in een
