Victor Vroomkoning is een dichter die het naakte bestaan tot onderwerp van zijn poëzie gekozen heeft – een poëzie die staat op de fundamenten liefde en dood. Dat was zo in zijn vorige bundel Ijsbeerbestaan, en dat is niet anders in Bij verstek. Nog maar eens gaat het om ouders, om het aftakelen van ouders. Zo telt de bundel een adembenemende cyclus van vijftien gedichten over de gestorven moeder. Sterker nog: in veertien ervan neemt zij zelf krachtdadig en toch o zo postuum het woord. En nog maar eens nemen gedichten over de (erotische) liefde een prominente plaats in, al hoeft het geen betoog dat niet alles rozengeur en maneschijn is wat hier wordt geroepen: “Zeg nu eens iets wat me weer raakt, /me weer in vuur en vlam zet,/ bijvoorbeeld: ik ga bij je weg.” Tussen die twee – dood en liefde – beent de dichter op en neer, nu eens in gemeenschap dan weer zich oefenend in het ‘moederzielalleenzijn’. Victor Vroomkoning (1938) debuteerde
