'De man is het hoofd van de echtvereniging'. Dit wat tot diep in deze eeuw de hoofdregel van het Nederlandse huwelijksrecht, vastgelegd in het Burgerlijk Wetboek van 1838. Een getrouwde vrouw was 'handelingsonbekwaam' en 'gehoorzaamheid verschuldigd' aan haar man. Zij had geen zeggenschap over haar kinderen en de 'gemeenschap van goederen' en genoot slechts 'inwoning' in het huis van haar echtgenoot. In 1957 werd haar handelingsonbekwaamheid opgeheven en pas in 1970 werd de hoofdregel uit de wet geschrapt. Marianne Braun beschrijft het politieke debat, dat van 1870 tot 1922 werd gevoerd over de onderwerping van de vrouw aan de man in het huwelijk. Zij laat de deelnemers aan dat debat, feministen, politici en juristen uitgebreid aan het woord. ar bronnen strekken zich uit tot en met de romanliteratuur uit die periode.
