Oorverdovend stil is het in de landschappen, geschilderd door Frank Dekkers. De menselijke afwezigheid is de grote aantrekkingskracht van zijn schilderijen. Je voelt de winter, de felle zon, de koude regen. De ongerepte natuur bestaat in Nederland niet meer. Het is een wrede gedachte dat iedere schep aarde in Nederland wel eens door de mens is bewerkt. Dekkers schildert de resten niemandsland. Het Hollands rivierenlandschap in het bijzonder boeit hem zeer. Het is zijn geboortegrond en het landschap van zijn woonomgeving. Het in de loop van honderden jaren gegroeide cultuurlandschap verandert echter in hoog tempo door dijkverhoging en wegenbouw en, bizar maar waar, door 'nieuwe natuuraanleg'. Frank Dekkers velt geen oordeel, in het 'hart van de storm' schildert hij. Zo is hij ongewild de schilder geworden van een verdwijnend landschap. Als reactie (?) zoekt Dekkers ook buiten Nederland zijn landschappen. Zwitserland, de Franse Alpen en Noorwegen zijn landen met een natuur die hem zeer
