Toen de dichter A. Roland Holst zijn collega Simon Vestdijk een bezoek bracht en van diens vrouw te horen kreeg dat Simon niet te spreken was omdat hij - voor de zoveelste keer - aan een depressie leed, ging hij toch Vestdijks slaapkamer binnen. Daar wist hij echter niets beters te vragen dan: ëHoe is dat nu, zo'n depressie?´ Vestdijk antwoordde met zachte stem: ëNiet leuk.´ Een understatement dat de toon zet van dit even aangrijpende als nuttige boek, dat handelt over de eigen ervaringen van Godfried van Benthem van den Bergh. ëToen ik voor het eerst in de greep raakte van wat later een depressie bleek, snapte ik er niets van. Het begon met verlies aan energie, fysiek en mentaal, waarvan de oorzaak onduidelijk was. [...] Het lag voor de hand om als contrast met het zittende bestaan [op het instituut] heen en weer te fietsen. De eerste tijd deed ik dat ook regelmatig, maar plotseling werd het me zonder naspeurbare reden teveel. Ik was al moe terwijl ik nog nauwelijks op weg was.
