Spanjaarden doen het meer, beter en mooier: praten. Nooit zitten ze om een woord verlegen. Dat is om stinkend jaloers op te zijn, zeker als je tot een volk behoort dat, een enkele uitzondering daargelaten, slecht uit zijn woorden komt: zinnen komen aarzelend op gang, krijgen een brokkelig vervolg dat bol staat van draaikonterige tussenwoordjes en worden vaak niet naar behoren afgemaakt. Is het in Nederland zelden een plezier om naar iemand te luisteren, in Spanje is dat bijna altijd een genoegen. Een genoegen dat bovendien altijd en overal kan worden gesmaakt, want er wordt altijd en overal gesproken. Een Spanjaard staat nóóit met zijn mond vol tanden, ook niet wanneer hij een stomvervelend familiebezoek aflegt. Wanneer hij onbekende mensen op zijn weg tegenkomt of wanneer hij zich in een vreemde omgeving bevindt. Spanjaarden beginnen meteen tegen elkaar te praten, of zij elkaar nu kennen of niet. Pauzes komen hierbij niet voor, laat staan pijnlijke stiltes. Van vermoeidheid is
